Wanneer ik terugdenk aan de tijd waarin ik repetities bezocht als luisteraar, en later als lid, ben ik altijd in dat ene speciale gebouw, dat op het moment van herinneren niet alleen eigendom is van de familie Heinsbergen: Martien, Jan, Riek en Fientje, maar ook door hen zelf nog gerund. Later namen Rinie en Piet van Vegchel het over. Dat speciale gebouw, een monument in de geschiedenis van O&U en van Beek en Donk is weliswaar afgebroken en vervangen door een pand dat zowel de Kapelstraat als de Schoolstraat een mooie moderne aanblik biedt, maar in mijn herinneringen bestaat dat nieuwe gebouw niet, is het oude niet afgebroken en kan ik nog steeds het café binnenstappen, de deur achter me sluiten, en aan de gezellige bar gaan zitten, aan de grote tafel in het midden, aan een van de zijtafels met ieder vier stoelen naast de ramen, of aan een van de «zitjes» net voor het biljart. Dat biljart behoorde op vrijdagavond toe aan de vaste O&U-biljartgroep, bestaande uit volwassen kerels, die kwajongensstreken konden uithalen die passen bij de Tijl Uilenspiegel, zoals Heinz Friesen die «verfilmde» door de wijze waarop wij Tijl Uilenspiegel, gecomponeerd door Richard Strauss, moesten verklanken.[Zie ook reactie in SoundCloud, bij de Tijl Uilenspiegel uitvoering met O&U, zoals die door Frenk Rouschop werd geïnterpreteerd.]
Rondom acht uur op de vrijdagavond liep het café geleidelijk aan vol, en werd er in groepjes bijgepraat. Wanneer het tijd werd om te beginnen, liepen we via een merkwaardige route in het gebouw naar de grote zaal, tevens bioscoop, met vele rijen aan elkaar gekoppelde houten stoelen en zelfs een verhoging achterin en een balkon er boven. Het podium stond vol met daar al door O&U-ers klaargezette stoelen. Er werd plaats genomen, lessenaars kwamen tevoorschijn, instrumenten werden uitgepakt, ingeblazen, tot de kakefonie aan geluiden werd gedempt door een fel tiktiktiktiktik.
Er werd hard gewerkt, stevig gerepeteerd. Het was altijd weer een fantastische ervaring om na een week elders te hebben vertoefd en vooral met rationele zaken bezig te zijn geweest, in die door de dirigent en de muziek gecreëerde alchemie to grote hoogten opgetild te worden. Was het na lange tijd hard werken en uitdiepen tijd voor de pauze dan verliet iedereen snel het podium, en werd dezelfde route terug afgelegd naar het café, soms op een holletje of zelfs een sprint naar de toiletten, of direct naar het café voor een consumptie, waarvoor je dan bediend werd door Jan, Riek, Martien of Fien Heinsbergen, of door alle vier: dat hing af van de drukte. Zij waren vriendelijke, hoffelijke en integere gastheren en gastvrouwen en zo goed op elkaar ingesteld dat in no time iedereen wat te drinken had.
Ook de tijd samen, na afloop van de repetitie, was van een meestal enorme gezelligheid. Hoe beter de repetities waren, hoe sterker de onderlinge band, hoe luidruchtiger men was, en hoe langer men in dat gevoel van «samen» gevangen wilde blijven. Dat «even» liep vaak uit tot slutingstijd, de klok van één uur in de nacht. Dan kwam Jan binnen, met de herdershond aan de riem, zette de deur open, en ging aan de grote tafel zitten. De hond ging naast de tafel liggen. Het was een vriendelijk doch duidelijk appèl. Biinen zeer korte tijd begaf iedereen zich met een «Houdoe!» of «Tot volgende week!» en met een grote boog om de hond heen richting open deur, om te verdwijnen in de stilte van de nacht.
Diezelfde ruimte was er ook wanneer we samen kwamen voor een muzikale wandeling, serenade, op concours gingen, naar een concert, of terugkeerden daarvan. «De Harmonie» was ons tweede thuis. De ontmoetingsruimte van niet alleen O&U-ers maar ook van de commissarissen van O&U, vrienden van O&U. Er is daar enorm veel gedeeld, besproken, gevierd, gezongen, gelachen en bier gedronken. [Lees ook de reacties bij «A Manx Ouverture», van Haydn Wood, in SoundCloud. Ik schreef daar «Heesakkers», maar dat moet natuurlijk «Heinsbergen» zijn.]
Op een gegeven moment namen Rinie en Piet van Vegchel het café en de zalen over, en hebben daardoor de mogelijkheid gecreëerd dat de harmonie nog vele jaren lang in «De Harmonie» terecht kon. Hoe lang kan ik me niet nauwkeurig herinneren, maar er vond een verhuizing plaats naar het Ontmoetingscentrum van toen, ergens begin jaren negentig, en vandaaruit naar Het Anker.
O&U in de moderne tijd met moderne concurrentie
Het is nooit meer hetzelfde geweest. O&U was ontheemd, een soort asielzoeker met tijdelijke oplossingen want ook nu moet er voor de zoveelste keer weer naar een andere ruimte gezocht worden.
Nu, in 2021, is het de vraag, hoeveel de gemeente over heeft voor haar culturele erfgoed, voor O&U. Degenen die in politieke partijen de Laarbekers vertegenwoordigen zijn waarschijnlijk van een leeftijd dat ze niet eens geboren waren toen de eerste triomfen van O&U gevierd werden en zullen er daardoor dan ook weinig of geen echte affiniteit mee hebben, hoe dan ook minder, of wie weet misschien zelfs geveinsd. Burgemeester Van der Meijden is geboren in Bergeijk, las ik. O&U zong/zingt het lied van ‘t Hermenieke van Bergeijk[1][2][3]. Of het kan helpen de burgemeester een serenade te brengen met een arrangement hiervan voor harmonieorkest?
Misschien zetten de volgende argumenten de burgemeester, wethouders en afgevaardigden van de politieke partijen echt aan het denken.
De tijd is in velerlei opzichten enorm veranderd, en verandering is de laatste jaren beslist geen verbetering, ook al heeft het er de schijn van. De mobiele telefoon en de wereld waarmee die verbindingen legt is helaas voor velen belangrijker geworden dan een muziekinstrument bespelen in een vereniging. Men heeft veel, heel veel geld over voor een bijna jaarlijks te vervangen cellphone, dure abonnementen, games en apps. Het is namelijk welhaast de enige mogelijkheid voor kinderen en jongeren om erbij te horen: je kunt er immers mee pronken, wedijveren. Vroeger kon je pronken met het uniform van de harmonie, met je plek in het orkest. Ook het aantal volgers en likes in de «social» media is naast het hebben van de nieuwste cellphone een status-symbool geworden, tegelijkertijd is het entertainment, niet wetend, want nooit geleerd, dat duurzame waarden en vriendschappen ontstaan waar mensen fysiek samen komen en in team-verband actief zijn, zoals muziek maken. Een lidmaatschap kost tien procent of minder van wat er voor jaarlijks voor een cellphone plus apps wordt betaald.
Blazen, je longen optimaal gebruiken, is bovendien erg gezond. Longen worden doorgaans slechts oppervlakking gebruikt, vooral wanneer mensen aan een computer zitten of met hun cellphone bezig zijn. Vaak houdt men zelfs de adem in, of ademt te hoog. Musiceren versterkt ook het immuun systeem[Music as Medicine].
Bovendien: “Jonge kinderen die instrumentaal onderwijs kregen, scoren significant hoger op taken die ruimtelijk-temporele cognitie, hand-oogcoördinatie en rekenen meten.”[The connection between Music and Mathematics]. En: muziek harmoniseert, zet negatieve energieën om in positieve energieën, is dus onmisbaar.
Maar opvoeders, ouders, en vaak ook leerkrachten, weten dit niet.
De urgentie van de realisatie van een multicultureel centrum
Nu het belang van muziek, en dus van het voortbestaan van O&U, het orkest, de leerlingenopleiding, jeugdorkest, slagwerkgroep, duidelijk is, zou ik met betrekking tot de urgentie van het realiseren van een multicultureel centrum in Laarbeek, graag dieper in willen gaan op de gevolgen van het gebruik van weer de draadloze telefoon.
De impact van met name de elektromagnetische straling van draadloze telefoons op de gezondheid van de mens is al vele decennia lang wereldwijd onderzocht door absolute top-wetenschappers in de geneeskunde, natuurkunde, biologie en radiobiologie. Deze hebben met toenemende kracht én frequentie hiertegen gewaarschuwd en blijven dit doen –zie meest recente artikel juli 2021-. Slechts heel weinig mensen echter willen de conclusies van wetenschappelijke onderzoeken, studies en chirurgische behandelingen aanhoren en geloven. Hoe dat zo komt? Men neemt liever aan dat «de politiek» het goed met de gezondheid van de mens voor heeft. De almachtige politiek echter is verstrengeld met de economische belangen van de industrie. Regeringen worden bijvoorbeeld geadviseerd door telecomindustrie-gelinkte adviesgroepen zoals ICNIRP. ICNIRP stelt richtlijnen samen die voor honderd procent afwijken van de richtlijnen van de medische wetenschappers. Medische wetenschappers, ook natuurkundigen, biologen en radio-biologen onderzochten de biologische effecten. ICNIRP de thermale effecten. Hierdoor worden er zeer gevaarlijke gezondheidsrisico’s genomen. Het is schokkend dat zelfs WHO zich blind laat adviseren door ICNIRP, ook EU, ook de Nederlandse Gezondheidsraad!
De elektromagnetische straling van de cellphone/smartphone is, bewezen, schadelijk tot zeer schadelijk; veroorzaakt hersentumor, afname van gezonde sperma-cellen [men draagt de telefoon in de broekzak], afname libido, DNA beschadigingen, oxidatieve stress, concentratie- en slaapstoornissen, hartritmestoornissen, geheugenverlies, depressies, suïcidale neigingen, ernstige teleloon-verslaving zelfs al bij jonge kinderen, en tientallen nare tot zeer nare gevolgen meer. Vanaf eind 2017 tot aan de dag van vandaag heb ik onophoudelijk wetenschappelijk documenten, artikelen, documentaires bestudeerd en verzameld. Ik ben bereid vragen hierover te beantwoorden. Ik kan ook namen verstrekken van nationale en internationale instanties en wetenschappers die de alarmerende gevaren van elektromagnetische straling onderzocht hebben en de meest actuele informatie kunnen aanreiken.
Wat wel zichtbaar is echter, is dat de mobiele telefoon, vanwege de 24/7 toegang tot het internet via een woud aan zendmasten, een enorme impact heeft op de sociale samenleving en de ontwikkeling van menselijke sociale antennes. In plaats van met elkaar te praten is ieder voor zich zogenaamd aan het communiceren met digitale «vrienden». voortdurend alert op signalen vanuit de telefoon, en daarop te reageren.
Het tij kan gekeerd worden: dat is echter gerelateerd aan het nemen van de verantwoordelijkheid met betrekking tot de gezondheid en het welzijn van de inwoners van Laarbeek door burgemeester, wethouders en de politieke partijen. Niet door die telefoons te verbieden: deze kunnen immers ook op een verstandige wijze gebruikt worden. Het nemen van die verantwoordelijkheid wordt zichtbaar door het realiseren van een alternatief: gezond entertainment dat kan plaatsvinden in bijvoorbeeld een multicultureel centrum.
Wanneer dan het multiculturele centrum een feit geworden is zouden de Heinsbergens die nog in leven zijn het officiëel kunnen openen. Het waren immers zij, en hun ouders en overleden broer en zus, die precies dezelfde doelstelling hadden als Pierre Heesakkers nu, in 2021: het creëren van ruimte aan diverse verenigingen, voor bijvoorbeeld concerten, toneeluitvoeringen, tentoonstellingen, workshops, lezingen, film voorstellingen, dansutivoeringen, musicals, en meer. Mijn voorstel voor de naamgeving van de grote zaal in het nieuwe multiculturele centrum: de Heinsbergen zaal.
#1. 130 Jaar O&U
#2. 130 Jaar O&U – De dirigeerstok
#3. 130 Jaar O&U – Café/Zaal «De Harmonie»