Het hierna volgende is weergegeven in de volgorde van fragmenten, mijmeringen, zoals die als vanzelfsprekend na elkaar ontstonden.
Wat is muziek en wat doet het met ons?
Muziek is welhaast de allerbelangrijkste factor in het leven van de mens. Muziek is de verklanking van emoties, waaronder vreugde, verdriet, verlangen, liefde, zelfs afschuw, boosheid. Muziek is een wereld van frequenties, golven, niet alleen natuurwetenschappelijke Hertz golven maar ook meer heel subtiele golven, in de geestelijke wereld waarin de mens ook leeft. Muziek raakt alle niveaus, lagen, van ons menszijn: fysiek, emotioneel, mentaal en geestelijk. Muziek ondersteunt en harmoniseert.
Sommige klankvormen zijn geen muziek, ook al wordt het daaronder gecategoriseerd, maar herrie. Daar is een wezenlijk verschil tussen. Er zijn zelfs wetenschappelijke onderzoeken die aantonen wat muziek doet met water, ook wat herrie doet met water.
In mijn engelstalige blog Multerland, een website over door de mens gemaakte en daardoor onnatuurlijke elektromagnetische straling en elektromagnetische velden en de gevolgen ervan op de gezondheid van de mens en dier, deep ecology, psychologie, natuurlijke gezondheidszorg, en spiritualiteit, schreef ik in het artikel 5G: Effects on Eyes and Skin over de sensitiviteit van water, wat onnatuurlijke, door de mens gecrëerde en gebruikte elektromagnetische straling doet met water en dus met ons [zie ook verderop: Wist u dat luisteren naar muziek gevaarlijk kan zijn?]: we bestaan voor 70-80% uit water, 7 weken oude foetussen zelfs voor 95%, en om die enorme kwetsbaarheid, gevoeligheid voor frequenties uit te kunnen leggen schreef ik in dat artikel het volgende:
Water en frequenties
De cymatics methode maakt het mogelijk om zichtbaar te maken hoe muziek water in beweging brengt. De vloeistof die in de volgende video wordt gebruikt is gekleurd water. De muziek is de pianosonate nr. 14 in c♯ mineur “Quasi una fantasia”, Op. 27, nr. 2, bekend als de Moonlight Sonata, gecomponeerd door Ludwig van Beethoven. De piano-partij in deze video wordt gespeeld door een synthesizer, of een combinatie van een instrument dat lijkt op een gitaar en een synthesizer. Het is nogal traag, wat bij veel klassieke muziekuitvoeringen van de Moonlight Sonata niet het geval is: het is meestal veel sneller in tempo. De langzame versie is echter exact volgens de compositie van Beethoven. Deze video wordt ook gebruikt in de lezing van Brian Josephson in de Royal Society of Medicine in Londen: om 13:23 uur – Dynamische effecten in water – in deze video.
Water creëert harmonieuze patronen wanneer klassieke muziek klinkt. Dus ook in ons, in planten en dieren. Ook dus in baby’s. Agressieve geluiden creëren ook patronen in ons. Stadslawaai, het lawaai van verkeer in het algemeen: alles dringt diep naar binnen en creëert effecten in de lichaamscellen, de zenuwen, de psyche.
Wanneer is “muziek” géén muziek?
Hedendaagse populaire muziek is niet altijd muziek, en helaas vaak in het beste geval zwaar verarmde muziek. Om een “muziek”-soort te noemen: de zogenaamde “rap” is geen muziek, maar ritmisch mopperen, argumenteren, jammeren en klagen, miauwen zoals een kat die honger heeft. Ontevreden zijn. Het gaat daarom irriteren. De saaie beat versterkt dat. Het is drammen geworden. Daarom is “rap” momenteel wellicht populair: mensen, vooral jongeren, zijn over het algemeen ontevreden, hoe dan ook niet gelukkig en zelfs verhard, of afgestompt. De mobieltelefoon verslaving, de schermverslaving, het constant in onnatuurlijke elektromagnetische straling vertoeven, stompt af, verhardt, breekt de zo belangrijke natuurlijke elektriciteit die onze weerstand vormt af, creëert irritaties en die afgestomptheid wordt hoorbaar in het stramien van het strakke gladgestreken oersaaie rap-ritme. Muziek echter tilt je op uit die poel van ontevreden grijsheid, maakt negatieve emoties niet intenser, maar transformeert deze juist.
Wist u, dat naar muziek luisteren ongezond en zelfs gevaarlijk kan zijn?
Ik neem aan dat u, die dit leest, niet kijkt via draadloos internet, dat WiFi in huis dus is gedeactiveerd, u aan een bekabelde computer zit en luistert met een headset die zo weinig mogelijk elektromagnetische straling door laat. Anders dringt die nog dieper in uw hoofd binnen dan al het geval is zonder die headset, earplugs, of nog erger: Blue Tooth. De gevolgen zijn bekend bij de telecom industrie. De gebuikersvoorwaarden echter van bijvoorbeeld mobiele telefoons is te vinden in de kleine lettertjes, in de zogenaamde SAR richtlijnen. U bent en blijft daardoor verantwoordelijk voor gezondheidsklachten en zelfs eventuele hersentumoren. Het opbergen van een mobiele telefoon in een broekzak, of ergens anders op het lichaam is evneens gevaarlijk. DNA beschadigingen zijn een rechtstreeks gevolg hiervan. Ook de sperma kwaliteit van jongens en mannen en de vrouwelijke eicellen van zich nog te ontwikkelen meisjes en al ontwikkelde vrouwen, ook schade aan de foetus. Geboorte-defecten zijn een wetenschappelijk aangetoond gevolg. Geen complot-theorie maar medische wetenschap. Alle details over elektromagnetische straling kunt u vinden in mijn blog Multerland in blog artikelen en EMF links. De WHO beschermt u niet. Deze werkt samen met ICNIRP welke in directe lijn verbonden is met de Telecom industrie. Daarom is er door medische wetenschappers een open brief geschreven aan de secretaris-generaal van de UN Antonio Guterres, zie artikel.
Verder nu met “muziek”.
Mijn persoonlijke ervaringen met muziek
Muzikale vorming: van kinderliedjes tot en met de klarinet
1. Kinderliedjes – De eerste muziekvorm die ik leerde kennen waren de kinderliedjes op school. Zingen. Hoe prachtig was het om in de klas ernaast “Waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed” te horen zingen. Of om samen de canon “Vader Jacob” te zingen. Liedjes bij kringspelletjes: “Zeg Roodkapje waar ga je heen?” bijvoorbeeld, en tegelijkertijd te lopen op het ritme van het lied, of “Zakdoekje leggen, niemand zeggen…“.
2. De fanfare – De tweede muziekvorm was die van “luisteren”, “horen”, het horen van de fanfare in het dorpje De Mortel. Wat een enorme indruk maakten de klanken van het voorbij ons huis marcherende korps op mij, toen, in de jaren vijftig. Ik was er door betoverd en volgde de groep tot aan de feesttent een eind verderop in een wei. Wat er precies te vieren viel weet ik niet. Dus ging ik zoeken en vond op de website van het korps een verslag van de geschiedenis: dus wellicht zou het daar vermeld staan. Ik vond dat antwoord niet maar zag wel een foto die mij bijzonder interesseerde. Ik bekeek de gezichten en vond maar liefst mijn vader, Andries Janssen, en ook het gezicht van mijn oom Marinus Janssen! En er is nóg een oom: in de tweede rij van boven, tweede van links. Toon Janssen, met een sopraan saxofoon! Wat een bijzonder aangename verrassing!
Er is nóg een foto: het fanfare-korps, in de jaren zestig, marcherend door de straat waar ik destijds woonde.
3. Blokfluitles – De derde muzikale vorming was die van zelf musicieren: er werd in klas 3 op de lagere school na schooltijd blokfluitles gegeven door juffrouw Lenie van den Biggelaar. Zelfs de meest simpele klanken zelf vormen is een fantastische belevenis, ook het samenspel met anderen. Mijn moeder vond muzikale ontwikkeling blijkbaar belangrijk: er werd zelfs een blokfluit aangeschaft, en dat in een tijd waarin elk dubbeltje omgedraaid werd voor het uitgegeven werd. Mijn moeder heeft ons zelfs accordion-lessen laten volgen aan de muziekschool in Gemert. “Ons”: al haar kinderen. We hadden er niet om gevraagd: we wisten niet eens van het bestaan van een accordion, maar ze droeg het zelf aan: haar te vroeg overleden broer Nol kon volgens mijn moeder’s verhalen prachtig accordion spelen. Ze hoopte wellicht dat minstens één van haar kinderen net zo getalenteerd zou zijn. Op een gegeven ogenblik was de accordion echter weg. Zonder enige aankondiging of uitleg en wat mij betreft zonder enige reden. Ik oefende wel degelijk. Wat verwachtte ze eigenlijk van ons? Er is nooit meer over gesproken, niet meer dan: jullie(!) oefenden niet. Het was geschied. Ik heb niet verder gevraagd. Alle vragen die ik had, en ik had er veel, werden altijd weer met dezelfde zin werd beantwoord: “Den Bosch um nie, umdè de Graaf nie wed zat is!”[De Graaf is het stadje Grave.] Ook was er in die jaren een eerste kennismaking met de piano: bij de familie Eikelenboom die ver buiten het dorp De Mortel woonde, en waar ik samen met mijn vriendinnetje Betty regelmatig naar toe fietste op een vrije woensdagmiddag, stond een piano in de huiskamer! Ik wist niet dat dat een piano was, zo genoemd werd, maar het was magisch mooi! Het bleef echter bij kijken: er was n.l. niemand die er op kon spelen, althans niet wanneer wij er waren.
4. Een waarachtig kinder-kerkkoortje – De vierde muzikale vorming. In klas zes van wat toen de “lagere school” was—tegenwoordig is dit groep 8 van de basisschool—was de leerkracht tevens “hoofd der school”, werd zoals alle mannelijke docenten “meester” genoemd, en in dit geval heette de docent “Meester Graat”. Hij kon naast goed vertellen ook goed zingen, instrueerde en dirigeerde het kerkkoor in De Mortel, en was ook—dit ontdekte ik nadat ik de foto in de vorige paragraaf bestudeerd had—dirigent van de Mortelse fanfare. Hij richtte een kinder-kerkkoortje op toen ik in zijn klas zat. Ook ik hoorde erbij en zong mee in de kerk, op een heel speciale plek: vlakbij het orgel. achter in de kerk, op een soort balkon. Je kon er alleen komen met een wenteltrap. We zongen uiteraard religieuze liederen tijdens bijzondere diensten en repeteerden daar ook voor. Dat was ook nodig. Het was Gregoriaanse muziek. Ik zong graag. Ook voor de kerststal, samen met broer en zussen. Samenzang versterkt de band, schept eenheid, harmonie, een bijzondere vrede en geluk. Meester Graat zit in de voorste rij, vierde van links.
5. Dansen. De traditionele Russische dansen op TV – De vijfde muzikale vorming. Deze bijzondere vorm van innerlijke muzikale vorming, gevoel voor ritme, maat, de expressie van muziek in bewegingskunst, dans, kwam in mijn leven doordat mijn ouders allebei enorm hielden van dansen. Wanneer mijn vader muziek hoorde begon die spontaan te dansen. In de huiskamer, alleen, of samen met mijn moeder. Hij moest bewegen als hij muziek hoorde. Mijn moeder hield ook van naar dansen kijken op de TV, vooral de Russische traditionele dansen. De TV werd in het begin van de jaren vijftig aangeschaft. Ik genoot tijdens het kijken naar de Russische dansen van de fleurige traditionele kleding en de opzwepende Russische muziek – en dat doe ik nog. Ik ben zelf ook een echte liefhebber van dansen, danste al vroeg de flamenco met mijn kleine voeten in de schoenen met hoge hakken van mijn moeder zonder te weten dat dat de flamenco was. Ook danste ik de Weense wals, zonder er voor geleerd te hebben of deze ooit te hebben gezien. Nu vind ik er plezier in om dansers in videos te laten dansen op andere muziek. Dat vraagt een totale inleving, een strak ritme gevoel, timing, gevoel voor choreografie, en muzikaal gevoel. Een lijst met dansen en dansers die eigenlijk op een heel ander soort muziek dansen: Vimeo, Dances.
6. De muzieklessen op de toenmalige kweekschool in Veghel – De zesde muzikale vorming. Die muzieklessen waren zeer professionele zang- en blokfluitlessen. Bij de zanglessen was ook het Gregoriaans inbegrepen, naast het zingen van kinderliedjes, noten leren lezen, stemvorming, ademhalingstechnieken, ontspanningstechnieken, blokfluit spelen en zingen -met ademsteun-, muziek-theorie lessen, algemene muzikale vorming. Ik speelde naast sopraan blokfluit ook altblokfluit. In de blokfluit-samenspel-groepen waren sopraan-, alt-, en tenorblokfluiten vertegenwoordigd. Zuster Jerome was een waarachtige “Master of Music”. Zij bracht Frans Brüggen(1934-2014) in ons leven. Naast de normale muzieklessen heb ik een half jaar lang piano les gehad. Op de kweekschool waren er in het basement diverse oefenkamers met een piano. De non die les gaf kon me echter niet inspireren om er mee verder te gaan. Het was droog, saai, taai, levenloos, en de druk van buiten af, zoals de enorme omvang aan huiswerk van alle verplichte vakken was zo hoog dat het beter was te stoppen.
7. Klarinetles – De zevende muziek vorm. Er gingen veel jaren aan vooraf. Allereerst trouwde ik met een zeer muzikale man voor wie muziek op de eerste plaats kwam. Hij was een natuurtalent met een absoluut gehoor, een prachtige tenor stem, en kon op vrijwel ieder instrument spelen. Van accordion tot harmonium en piano, en van blokfluit tot tinwhistle, mondharmonica, klarinet, trompet, en saxofoon. Hij was lid van de Beek en Donkse Koninklijke Harmonie Oefening en Uitspanning: een muziekkorps dat met de komst van dirigent Heinz Friesen en diens harde werken aan enorm gedetailleerde verfijning en muzikaliteit de absolute top bereikte. Hoe mijn eerste ervaring met dit symfonisch blaasorkest was leg ik uit in de informatie van deze video[klik op “show more” onder de video] die ik een jaar voor het overlijden van Heinz Friesen maakte.
Een opname van het inspeelwerk voor het Wereld Muziek Concours in Kerkrade in 1978: Mannin Veen, van Haydn Wood.
In de jaren tachtig ben ik zelf klarinetles gaan nemen om voldoende theoretische kennis, speeltechniek en -vaardigheid te kunnen ontwikkelen om in 1985 toe te kunnen treden tot deze harmonie, die bekend stond om haar unieke klankkleur. In dat symfonisch blaasorkest, onder de leiding van Heinz Friesen, heb ik mijn muzikale gehoor, gevoel en expressie ten volle kunnen ontwikkelen. [Speellijst Heinz Friesen / Speellijst Symphonic Wind Orchestras]
YouTube
De aangemaakte speellijsten die te vinden zijn in de aangehechte bladzijden van de bladzijde “Muziek” in het menu bovenaan dit artikel, zijn YouTube speellijsten. Dit heeft een reden. Vanwege een enorm tekort aan geld om dure CD’s te kunnen kopen of naar concerten te kunnen gaan was het vinden van gratis muziek op YouTube, in 2008, een ware zegen, en een begin van het vergaren van wat ik zoal mooi vind. Dit alles is verzameld in speellijsten. Het bleef echter niet bij de gangbare klassieke muziek: toen ik via YouTube de Griekse muziek leerde kennen was het alsof ik eindelijk thuis kwam.
[Wilt u adds free luisteren naar YouTube? Dat kan door zelf een abonnement te nemen, voor $10 per maand, maar dan moet u zelf wel eerst een YouTube kanaal openen. Daarna kunt u voor een kleinigheid meer een zogenaamde family group creëren en samen met huisgenoten adds free luisteren op je eigen computer en eigen email/YouTube account. doe je dat niet dan kan het gebeuren dat je tijdens het beluisteren van een concert plotseling een advertentie te horen en te zien krijgt.]
Griekse muziek
Met name door de muziek van Mikis Theodorakis [29 juli 1925 – 2 september 2021], zowel traditioneel gekleurd als klassiek, maar vooral niet te vergeten Theodorakis’s protestliederen, zijn zogenaamde antiwar songs, waarin enorme boosheid en verzet, maar ook verdriet en rouw verklankt worden via zijn stem, zijn unieke stem, viel ik als een blok voor de Griekse muziek en haar expressievormen. Ik genoot ervan een mens te horen en te zien zingen, die zong zoals ik zou willen zingen. Theodorakis was de mens die aantoonde dat het okay is om boos te zijn, soms zelfs furieus, dat het noodzakelijk is je te verzetten tegen onrecht, en dit dus te uiten. Hij toonde aan dat het niet weerzinwekkend is om het te uiten, maar dat juist de zogenaamde Calvinistische en dus geveinsde “goedheid” weerzinwekkend is, omdat die eerlijke boosheid, evenals eerlijk en natuurlijk verzet tegen onrechtvaardigheid, onderdrukt. Hij toonde aan dat eerlijke, terechte boosheid bestaansrecht heeft, dezelfde bestaansrechten heeft als de wel alom sociaal geaccepteerde emoties zoals verdriet en pijn. Hij werd het echte keerpunt in mijn leven. Van machteloosheid naar kracht. Innerlijke kracht. Muziek is therapie! Een voorbeeld van verklankte kracht in de muziek van Mikis Theodorakis is de compositie van “Zorba’s Return”. Uitvoerenden: het koor van het Montreal Symphony Orchestra, en het Montreal Symphony Orchestra. Dirigent: Charles Dutoit.
Alle varianten van de Griekse muziek zijn therapie voor mij, maar ik neem aan voor iedereen. Alle soorten en vormen, stemmen, instrumenten, ritmen, raken mij. Ook de traditionele dansen: het kijken naar de dansen alleen al geeft mij een gevoelsmix van blijdschap, liefde, warmte, levenskracht. Vooral de cultuur, de tradities, de muziek en de dansen van Kreta kunnen mij innerlijk laten jubelen.
De Griekse kunst in het algemeen, de natuur, de diversiteit van die natuur, en de enorme diversiteit aan culturen en tradities in het totaal wat Griekenland is, die variëren van gebied tot gebied, van eiland naar eiland, zijn weergaloos prachtig. Sinds 1 december zijn de bladzijden Griekse muziek en Griekse muziek in speellijsten toegevoegd.
[De muzieknoten in de header zijn van het Adagio van het pianoconcert in A-mineur van Edvard Grieg.]